Παρελθόν οι "ήσυχες μέρες" του ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσίευση από εδώ.

Πολιτική

Αποτέλεσμα αυτών των σαρωτικών αλλαγών στο επιχειρηματικό στερέωμα (που θα στρέψουν το πολιτικό εκκρεμές δεξιά) είναι κι οι αυξανόμενες έριδες στο εσωτερικό της κυβέρνησης, δεδομένου ότι ήδη σημαίνοντα πρόσωπα έχουν ταυτιστεί με σημαίνοντα συμφέροντα. Η κυβέρνηση επιχειρεί να αντιστρέψει την ταχύτατη φθορά της κάνοντας χρήση ορισμένων κλασικών εργαλείων, με το ένα αναιρεί το άλλο.

Δεν είναι η πρώτη φορά, από το 2010 και μετά, που τα κυβερνώντα κόμματα διασκεδάζουν τις εντυπώσεις για την πρόωρη φθορά τους επικαλούμενα τον προγραμματισμένο χρόνο εκλογών, με βάση την λήξη της κυβερνητικής θητείας. Αλλιώς ειπωμένο, το αγέρωχο ύφος της Όλ. Γεροβασίλη το έχουμε ξαναδεί στο πρόσωπο του Γ. Πεταλωτή και του Ηλ. Μόσιαλου, του Π. Καψή, του Σ. Κεδίκογλου και, εσχάτως, της Σοφίας Βούλτεψη.

Ομολογουμένως ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση δεν νιώθει στο σβέρκο της το καυτό χνώτο μιας απειλητικής αντιπολίτευσης. Βρίσκεται δηλαδή σε πλεονεκτικότερη θέση από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις και φαίνεται να «παίζει μόνη», έχοντας την ανοιχτή επιδοκιμασία των πιστωτών που για πρώτη φορά βλέπουν να ψηφίζονται από τη Βουλή τα πλέον επώδυνα μέτρα χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Επομένως, γιατί να αλλάξουν το δίδυμο των ΣΥΡΙΝΕΛ από την κυβέρνηση;

Η παραπάνω ερμηνεία παρά τα ερείσματα που διαθέτει, με πιο ισχυρό ότι κανένας παράγοντας του κεφαλαίου δεν θέλει πρόωρες εκλογές και αλλαγή της παρούσας Βουλής που πράγματι είναι η πλέον φιλομνημονιακή, στέκεται στην επιφάνεια των γεγονότων. Αδυνατεί να διακρίνει και να πάρει υπ’ όψη της τις καταιγιστικές και αλληλοτροφοδούμενες εξελίξεις σε δύο μέτωπα, που αργά ή γρήγορα θα επιβάλουν νέα δεδομένα στην πολιτική σκηνή, στο πλαίσιο πιθανότατα της ίδιας Βουλής.

Η πρώτη σχετίζεται με την πολιτική συμπεριφορά της κοινωνίας. Τα ευρήματα από την δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσίευσε η “Αυγή”, της Κυριακής 2 Οκτωβρίου 2016, έπρεπε να λειτουργήσουν σαν ηλεκτροσόκ για την κυβέρνηση. Σε κάθε ερώτημα η κυβέρνηση ερχόταν δεύτερη. Καταλληλότερη κυβέρνηση χαρακτηρίστηκε αυτή της ΝΔ με 36% (ΣΥΡΙΝΕΛ: 14%), καταλληλότερος πρωθυπουργός κρίθηκε ο Κ. Μητσοτάκης με 42% (Τσίπρας 23%), το 85% απάντησε ότι η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση, οι 9 στους 10 δήλωσαν δυσαρεστημένοι από τη λειτουργία της κυβέρνησης, ενώ το 51% ζήτησε πρόωρες εκλογές (το 46% απάντησε όχι), όταν στην προηγούμενη δημοσκόπηση η πλειοψηφία απέρριπτε τις πρόωρες εκλογές.

Η απάντηση της κυβέρνησης με non paper, το οποίο έδειχνε πόσες φορές έχουν αποτύχει στις προβλέψεις τους οι δημοσκοπήσεις, πέρα από διασκεδαστική ήταν άστοχη. Γιατί μπορεί τα γκάλοπ να απέτυχαν να συμπεράνουν ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, πολλές φορές όμως έχουν αποδώσει εύστοχα το πολιτικό κλίμα στο ενδιάμεσο των εκλογών, πχ. την περίοδο 2012 – 2014. Δείγματα και μέθοδοι των δημοσκοπήσεων αποτυγχάνουν στις ακραίες δοκιμασίες εκλογών και δημοψηφισμάτων κι όχι σε επαναλαμβανόμενες μετρήσεις, τουλάχιστον όταν δεν παρεμβάλλονται άλλοι παράγοντες… Και δεν είναι πάντα ανάγκη να παρεμβάλλονται.

Στην τρέχουσα συγκυρία για παράδειγμα όλοι βλέπουν πως ο χρόνος κυλάει σε βάρος της κυβέρνησης, αντίθετα με ό,τι ισχυρίζεται η ίδια. Οι εξαγγελίες πχ. για παράλληλο πρόγραμμα αποδείχθηκαν αέρας κοπανιστός, εντείνοντας και εξηγώντας (μαζί με τη φτωχοποίηση) την μέχρι τώρα αποστοίχηση. Τα μέτρα που έρχονται για τις εργασιακές σχέσεις κατ’ εντολή του ΔΝΤ, οι νέοι φόροι ύψους 2,5 δισ. ευρώ που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2017, οι νέες μειώσεις στις συντάξεις και άλλα, θα συρρικνώσουν παραπέρα τη λαϊκή βάση στήριξης της κυβέρνησης.

Σε μια παράλληλη εξέλιξη, η στροφή του αρχηγού της ΝΔ στον αντινεοφιλελευθερισμό(!) - στην ομιλία του κατά τα εγκαίνια της νέας έδρας του κόμματος την Τρίτη 4 Οκτωβρίου - επιχειρούσε να ανταποκριθεί σε αυτά τα δεδομένα και απευθυνόταν σε τούτο ακριβώς το κοινό. Δηλώνοντας ότι «καμιά κοινοβουλευτική δύναμη σήμερα στην Ελλάδα δεν εκφράζει το νεοφιλελευθερισμό» έκλεινε το μάτι στα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των ΣΥΡΙΝΕΛ σήμερα (και την οποία ο ίδιος στήριξε τον Αύγουστο του 2015 όταν ψήφιζε το Μνημόνιο Τσίπρα), ευελπιστώντας να κεφαλαιοποιήσει τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, εδώ ακριβώς έγκειται το μελανό σημείο των δημοσκοπήσεων για τη ΝΔ: Τα ελλείμματα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταφράζονται αυτόματα σε πλεονάσματα της ΝΔ. Και τούτο συμβαίνει για πολύ προφανείς λόγους, καθώς οι απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από ψηφοφόρους που τον στήριξαν για να μη ιδιωτικοποιηθούν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και το Ελληνικό, να μην μειωθούν οι συντάξεις, κοκ. Επομένως αν θέλει η ΝΔ να κερδίσει τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να κινηθεί προς τα αριστερά. Κι εφ’ όσον αυτό είναι αδύνατο, επιχειρεί να κινηθεί τουλάχιστον προς το κέντρο.

Η δεύτερη εξέλιξη σχετίζεται με τους κλυδωνισμούς που προκαλεί το ξαναμοίρασμα της τράπουλας προς όφελος της «νέας διαπλοκής». Οι τηλεοπτικές άδειες, παρότι είναι η κορυφή του παγόβουνου, αποτέλεσαν πλήγμα για την κυβέρνηση, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ TV, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει την μακροημέρευση της σημερινής κυβέρνησης μέσα από το κουτόχορτο των δελτίων των 8 και το «λάδι» που θα μοίραζε στην αγορά με προσλήψεις προσωπικού και αναθέσεις δουλειών, ένα «μαγαζί γωνία», έμεινε στα χαρτιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα ηττήθηκε σε όλη τη γραμμή του μετώπου καθώς αποκαλύφθηκαν κι οι πολιτικοί του δεσμοί με την τράπεζα Αττικής, μετά την αντεπίθεση του Γ. Στουρνάρα.

Κάτω από την επιφάνεια (κι εκεί που δένουν τα καράβια…) ωριμάζουν συμμαχίες αδιανόητες πριν 1-2 χρόνια μεταξύ «προαιώνιων» εχθρών, υπό τη σκέπη του ξένου επενδυτή που πλέον ελέγχει όλη την αγορά. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και θα παραμείνει για πολλές δεκαετίες. Κανείς δεν μπορεί να αγνοεί την παρουσία του ούτε να τον έχει απέναντί του…

Αποτέλεσμα αυτών των σαρωτικών αλλαγών στο επιχειρηματικό στερέωμα (που θα στρέψουν το πολιτικό εκκρεμές δεξιά) είναι κι οι αυξανόμενες έριδες στο εσωτερικό της κυβέρνησης, δεδομένου ότι ήδη σημαίνοντα πρόσωπα έχουν ταυτιστεί με σημαίνοντα συμφέροντα. Πρέπει μάλιστα να ομολογήσουμε ότι τα μίση και τα πάθη που έχουν ανάψει στο εσωτερικό της κυβέρνησης μέσα σε 1 χρόνο, στο ΠΑΣΟΚ χρειάστηκαν μια 10ετία για να φτάσουν σε έξαψη… «Πρώτη φορά» τόσο γρήγορα… Η μεγαλύτερη κόντρα μπορεί να επικεντρώνεται μεταξύ Παππά και Δραγασάκη, δεν είναι ωστόσο αμελητέας σημασίας κι οι συγκρούσεις που είναι σε εξέλιξη με επίκεντρο άλλους κορυφαίους υπουργούς (πχ. Σπίρτζης κ.α.).

Η κυβέρνηση επιχειρεί να αντιστρέψει την ταχύτατη φθορά της κάνοντας χρήση ορισμένων κλασικών εργαλείων, με το ένα αναιρεί το άλλο. Όπως, ας πούμε, με προσφυγή στον κομματικό πατριωτισμό, ο οποίος θα κορυφωθεί στο επικείμενο δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που ως επίδικο θα έχει την «μεταφορά των πολιτικών δικαιωμάτων» του κόμματος στο χώρο της κεντροαριστεράς (πιο δεξιά δηλαδή ακόμη κι από τη σοσιαλδημοκρατία). Σε αυτό το φόντο οι επικλήσεις στον Αλιέντε θα επιχειρηθεί να συσκοτίσουν την οριστική και μη αντιστρεπτή δεξιά στροφή του κόμματος.

Επίσης, η ομάδα του Τσίπρα θα επιχειρήσει μια φυγή προς τα μπρος μέσω ανασχηματισμού, ο οποίος μάλιστα προαναγγέλθηκε από τον επίτροπο της ΕΕ Μοσκοβισί. Ωστόσο, η πιθανή υπουργοποίηση προσώπων όπως η Μ. Ξενογιαννακοπούλου, ο Ν. Χριστοδουλάκης και ο Φ. Κουβέλης θα επιταχύνουν την πολιτική φθορά της κυβέρνησης καθώς θα αυξήσουν την πολιτική ανομοιογένειά της. Το αλαλούμ θα ενταθεί καθώς θα είναι εμφανής τόσο ο καιροσκοπικός χαρακτήρας της κυβέρνησης όσο κι η ακόμη πιο δεξιά μετατόπισή της.

Οι δύο παραπάνω τάσεις στην εξέλιξή τους θα δημιουργήσουν μια πολύ πρωτότυπη πολιτική κρίση καθώς η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ πιο πολύ θα τροφοδοτεί χαοτικά σενάρια περαιτέρω αποσύνθεσης του κομματικού συστήματος, αναμφίβολα δεξιάς κατεύθυνσης, που δε θα είναι όμως προς άμεσο όφελος της ΝΔ.

Υπ’ αυτό το πρίσμα αυξάνει η ανάγκη για την παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, τόσο σε πολιτικό όσο και κοινωνικό επίπεδο, έτσι ώστε η απογοήτευση που προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην οδηγήσει τους εργαζόμενους να στρέψουν την πλάτη τους στην Αριστερά. Αντίθετα, στη βάση των σπουδαίων εμπειριών όλων των προηγούμενων χρόνων μπορεί και πρέπει να προετοιμαστούν αγώνες με την ελπίδα να νικήσουν και να φέρουν μπροστά το εργατικό κίνημα και την πάλη ενάντια στα μνημόνια, τις κυβερνήσεις που τα υπηρετούν, το ΔΝΤ, την ευρωζώνη και την ΕΕ.

Πηγή: http://kommon.gr/ - 7 Οκτώβρη 2016